Nieuw Uitzicht

Ik heb allebei mijn ogen terug. Mijn volledige gezichtsvermogen dus. M'n hele uitzicht. Is ongeveer net zo goed als toen ik twintig was. Nog beter misschien wel. Gistermorgen werd het nog maar op zeventig procent geschat. Deze ochtend is dat gegarandeerd honderd of meer. Want dat kan in de ogenfabriek. Links honderd. Rechts ook honderd. En als ze samenwerken dan kan dat wel honderddertig zijn. Eén plus één is drie! Dat samenwerken maakt namelijk dat de wereld niet plat is zoals men vroeger dacht. En dat je geen plat plaatje meer ziet, maar een drie-dimensionaal beeld hebt. Met diepte dus. Altijd handig als je auto rijdt. Hoelang ik dit florisante uitzicht nog nodig heb is natuurlijk niet te voorspellen. Op je tachtigste valt er nog maar weinig te voorspellen. Maar één ding wel. Mijn ogen blijven jong tot ik honderd ben. Als ik dat haal dan, hè…

Met die "ogenfabriek" bedoel ik natuurlijk het ziekenhuis. De Afdeling Oogchirurgie in het bijzonder. Daar maken ze in hoog tempo oude oogjes weer als nieuw. Elke twintig minuten rolt er een oudje naar binnen. En het vorige weer naar buiten. Eén oog afgedekt met zo'n half doorzichtig plastic ei. Tegen het wrijven. Gewoon 24 uur niet aankomen. Dat verband is dus niet tegen het bloeden. Of om je oogbol tegen uitrollen te beletten. Nee hoor, er komt ook helemaal geen bloed aan te pas. En alles zit nog stevig vast. Wel drie maal drie oogdruppels vooraf. Die zorgen voor een perfecte verdoving. De één voelt helemaal niks van de hele behandeling, de ander af en toe maar wat. In het begin prikte het dit keer heel even. En iets later jeukte het. Maar als de operateur je verkalkte lens heeft "vergruizeld", dan kán het zijn dat je alle kleuren van de regenboog te zien krijgt. Die nano-kleine stukjes werken dan allemaal als kleine prismaatjes. Alsof je door een caleidoscoop kijkt. En ze bewegen ook nog. Dat ìs me móói! Als je het te zien krijgt tenminste. Want dat is niet bij iedereen zo. Kwestie van hoe 't licht er op valt. Of dat niet te fel was? Nee hoor, was goed te doen. En hoe beter je meewerkt des te korter je in die ligstoel zit. Bij mijn linker oog schatte ik het op 5 à 8 minuten. Bij het rechter iets langer. Tussen de 8 en hooguit 15. Maar dat was dan ook het oog waar de meeste staar in zat. Kalk dus. Een collega van mijn operateur merkte lange tijd geleden al op: "ik zie een klein beetje beginnende staar." Dat was twaalf jaar terug. In datzelfde oog dus. In het linker toen nog niet. Hij wuifde me optimistisch uit met de woorden: "Ik zie je binnenkort wel terug". Het is wat langer geworden, maar hij had wèl gelijk.

Heel lang geleden heb ik al eens overwogen om ooit oogarts te worden. In geval van reïncarnatie weet ik dat nu zeker. Aan de belangrijkste voorwaarden voldoe ik in elk geval wel. Ben dol op knutselen. Dat kan ik ook goed. Tot en met het uit elkaar halen en zelfs weer in elkaar zetten van horloges. En altijd succes lijkt me ook wel wat.

Of ze oren ook zo kunnen doen? Was dat maar waar. Maar nee, dat kan nog niet. Zeker dáár niet. Dan moet je op KNO zijn. Keel, Neus, Oor. Voorlopig zullen we het nog moeten doen met van die "voorzet-oren". Hoorapparaten dus. Zie je niks van. Als dat wel zo was zou het me nog niks kunnen schelen. Op onze leeftijd is het volkomen vanzelfsprekend dat je hier en daar van hulpstukken bent voorzien. Zo'n voorzet-oor verdwijnt in het niet bij zaken als wandelstok, kruk, rollator en scootmobiel. Met zo'n 45 km autootje zou ik veel meer moeite hebben. Niet zozeer vanwege de vormgeving (er zijn tegenwoordig erg fraaie exemplaren bij) maar dat zielige gepruttel is zelfs mìjn hulporen te erg. We wachten wel tot ze ook in een elektrieke uitvoering op de markt komen. Alleen al vanwege het optrekken. In 3,5 seconden van nul tot 45 kilometer per uur. Dàt lijkt me wel wat... vooral ìn de stad!