ETTERTJE

Omdat hij mij achterop reed en ik zeker al een halve minuut stilstond, kwam de aanrijding volstrekt onverwacht. 't Eerste wat ik dacht, was: "O jé, m'n enkels zitten bekneld...". Mij vervolgens bewust wordend van de onverwachte pijn, draaide ik moeizaam m'n hoofd en bovenlichaam een kwartslag.
Het ettertje blikte triomfantelijk omhoog vanachter zo'n mini-winkelwagentje.

Ware het niet zo dat mijn voeten voorlopig elke dienst weigerden, dan hàd de mogelijkheid erin gezeten, dat het wagentje met een harde trap langs alle schappen was gevlogen. Met het ettertje gillend erbij uiteraard... Doch mijn eerste drift-reactie ebde weg en ik wachtte op de moeder, die mij genoegdoening zou verschaffen door haar misbaksel van de daartoe benodigde, al of niet lijfelijke, afstraffing te voorzien.

Echter, géén moeder. In velden noch wegen. Althans niet één, die liet merken bij het jongetje te horen dat intussen alweer bezig was zich een nieuw slachtoffer uit te zoeken. Hij verdween dan ook ratelend tussen de schappen. En ik werkte (hinkend als een voetballer die na behandeling met de spons alsnog het veld uit moet) de rest van mijn boodschappen af. Niet zonder telkenmale argwanend naar links en rechts te speuren. Bevreesd voor een mogelijke terugkeer van het gevaar. Edoch, dat bleek pas bij de kassa toch nog in de winkel aanwezig. Dankzij een omtrekkende beweging zag ik kans om áchter Ettertje te komen. Met m'n winkelwagentje tussen een mevrouw en mijn blauwe plekken.

Aan de beurt voor afrekenen en inpakken was een ander voortbrengsel van de huidige maatschappij: een jongeman met een voorraad glimmend metaal. Gestoken door daarvoor niet bestemde delen van zijn hoofd, dat voor 't overige was afgewerkt met een blauwe hanekam tussen kaal geschoren zijkanten. Kortom: wat we voorheen een Punker noemden dus.

Maar ettertje maakte geen onderscheid en had ook geen erbarmen. Punky kreeg een ram, die hem zichtbaar de tranen in zijn ogen deed schieten. Toen hij na enig slikken weer kon praten, vroeg hij toch nog aardig beleefd aan de vrouw vóór mij: "Is dit ùw zoontje?"

"Jazeker", antwoordde de zichtbaar anti-autoritair ingestelde dame. Zij keek de jongeman aan met zo'n blik van: "Durf jìj daar nou eens wat van te zeggen".
Maar dat deed Punky desondanks tòch:

" Waarom verbiedt u uw zoontje niet om anderen pijn te doen?"

"Omdat niemand iets te maken heeft met zìjn opvoeding", reageerde mammie nogal vinnig.
"Hij mag zelf bepalen wat hij wel of niet doet."

Ettertje bleek meer slachtoffers te hebben gemaakt, want inmiddels was er nogal wat publiek toegestroomd. De jongeman met het metaal en het blauwe haar keek peinzend naar het pak chocolademelk dat hij reeds in zijn hand had ten tijde van de aanslag. Kennelijk tot een besluit gekomen, maakte hij het zorgvuldig open. Een paar slokken om zijn zelfbeheersing te hervinden,
zo dachten wij toeschouwers ademloos...

Maar neen, Punky draaide het open pak langzaam richting Ettertje en goot vervolgens de hele inhoud nauwgezet uit over diens hoofdje. Verbijsterd keken wij toe hoe de bruine vloeistof traag naar beneden droop. Over de blonde haartjes, via het nu niet meer zo brutale gezichtje, over de kleertjes, langs de beentjes en in de schoentjes...

Ettertje krijste het uit en z'n mammie siste woest: "Wat doe jìj nou?!"

Maar de jongeman antwoordde zeer beheerst en uiterst beleefd: 
"Ik volg mijn eìgen opvoeding, mevrouw. En die staat mij toe om zèlf te bepalen wat ik wel of niet kan doen. Wilt ú ook wat?"

Namens de jongeman nog bedankt voor het nieuwe pak chocomel dat uw filiaalchef hem bracht.