Kleurenblind

We komen van een jaarlijkse bestuursvergadering. Ergens in de buurt van Drachten. Zijn op weg naar Sneek. Het is aardedonker en het regent. Tegenligers bespiegelen het asfalt met flitsen die ons continu verblinden. Geen verstandige automobilist is hier dol op. Toch zegt mijn passagier dat ik kennelijk goeie ogen heb. Hij was luchtmacht officier tot voor kort. En heeft een groot deel van zijn actieve tijd in de VS gediend.

"Ben wel een beetje kleurenblind", antwoord ik achteloos, "op rood en groen".

"Klopt", zegt Ate, "Weet je waarom drie op de vier verkenners in het Amerikaanse leger Indianen zijn?"

"Grapje zeker… geen idee. Omdat ze goed kunnen spoorzoeken misschien?"

"Nee, serieus. De meesten zijn genetisch kleurenblind op rood en groen. En dan zie je beter in het donker. Dat heb jij kennelijk ook."

"Nooit geweten", antwoord ik. Toch wel een beetje trots.

"Jammer voor de Russen".

"Ja, die hebben geen Indianen…".

Dit gesprekje herinner ik me uit de tijd van Gorbatsjov, de Muur en de Koude Oorlog. Ben nu zesentachtig en Ate was toen nogal wat ouder dan ik. Dus dan hij zal ook wel niet meer…

De twee uurtjes na een routine oogonderzoek zijn om. Ik mag weer autorijden. M'n oogjes zijn nog steeds perfect vertelde het oogartsje dat mijn kleinkind had kunnen zijn. Honderdentwintig procent aan allebei de kanten.

"Komt maar weinig voor op uw leeftijd", voegde ze daaraan toe.

"Dankjewel voor mijn mooie eindrapport", heb ik haar geantwoord. 

En een paar minuten later: 

 “Dag lief doktertje”, want Woke kan me gestolen worden. 

"Dag lieve meneer.”

      Dinsdag 8 april 2025