Koffiemelk

De meester van het geschreven woord verliet z'n ivoren toren om de introductie van een nieuw product bij te wonen. Op dringend verzoek van de klant zelf. Immers, als die Douwe Egberts heet, dan weiger je hem dat niet.

Dimitri - zo gaat het verhaal - had er geen enkel probleem mee want DE importeerde in die tijd ook sigaren. Van het merk Balmoral. En daarvan mocht hij er graag één opsteken en er dan vervolgens ontspannen van genieten.

De agenda bevatte maar één punt van orde: de introductie van dat nieuwe product. Melk in de koffie was op zich niet nieuw maar in poedervorm was het niet geliefd. Daar kleefden bezettingsherinneringen aan. Positieve weliswaar, maar toch.

Het was immers nogal bezwaarlijk gebleken om blikjes melk uit vliegtuigen te kieperen toen de vijand verslagen was maar nog niet vertrokken. De geallieerden voorzagen met name Rotterdam via de lucht van de eerste voedingsmiddelen. Toentertijd "voedseldroppings" genoemd. Als kind heb ik dat in het echt beleefd. Met mijn vader, moeder en buren juichend op het dak van ons flatgebouw. Dat vergeet je nooit.

Water is niet alleen nat maar ook zwaar. Dus had men alle water uit de melk gekookt en het overgebleven poeder op de afgebakende plaatsen laten vallen. Althans, zoveel mogelijk. Van de burgers werd verwacht dat ze wel water hadden om daar weer aan toe te voegen. Zo ontstond de associatie die nu maar liever vergeten diende te worden.

Opmerkelijk genoeg deed een schepje van dit nu nog steeds bekende poeder in de koffie zeker niet onder voor de vloeibare en wèl aan bederf onderhevige variant. Ik ben er nog steeds een liefhebber van. En niet de enige kennelijk.

In die tijd was het niet ongewoon dat ontwerpers en tekstschrijvers zich op de achtergrond hielden totdat zich een creatief probleem voordeed. Met als gevolg dat Dimitri, in alle rust en achterover leunend van z'n Balmoral kon genieten.

Toch was men die zwijgzaamheid niet van hem gewend en dat begon na pakweg een klein uurtje ook wel wat op te vallen. Bovendien was het vinden van een goede merknaam aan de orde. Lang niet de gemakkelijkste en vaak wel meest tijdrovende opgave van zo'n concept.

"Meneer Frenkel Frank, u zegt zo weinig, hebt u wellicht nu al vast een suggestie?" zou er toen gevraagd zijn.

"Wat valt het meeste op als met dit in de koffie drinkt?" De meester sprak.

"Dat hebt u ongetwijfeld al vele malen gehoord tijdens ons gesprek hier: dat het iets toevoegt wat je zou kunnen omschrijven als licht en romig…"

"Dan noemen we het gewoon "Licht & Romig", aldus Dimitri met z’n sigaar.

En zo noemen we het nu nog!