De Glazen Muiltjes van Piet

Er was eens een ondernemer die het heel erg moeilijk had. De boekhouder was met de kas naar de Bahama's. Op de computerafdeling waren alle data gewist. Een concurrent had de verkoopleider weggekocht. De grootste klanten waren mee overgelopen. En z'n vrouw (van wie hij zielsveel had gehouden) was er met z'n secretaresse vandoor, want dat kan óók nog tegenwoordig... Kortom, het leed was niet te overzien. De ondernemer vond dan ook, dat het zo niet langer kon en besloot er een eind aan te maken. Hij opende het raam van de directiekamer op de twaalfde verdieping en wilde net een aanloop nemen toen hij iemand hoorde roepen: help... hèlp... hèllup..."

Nieuwsgierig keek hij naar buiten, want die paar minuten konden er ook nog wel vanaf. Vlak boven hem hing een schilder met z'n vingernagels aan een laatste strohalm.

"Hé," dacht onze ondernemer, "dàt is raar: die man wil niet, maar die hangt daar al en ik wil wel, maar ik sta hier nog. Enfin, een goede daad kan nooit kwaad. Zeker de laatste niet. En over mìjn gezondheid hoef ik me niet druk te maken." Hij ging op de vensterbank staan, greep de schilder stevig bij de enkels, liet zich met een rotklap achterover naar binnen vallen. En verloor het bewustzijn. De schilder niet, want die maakte een zachte landing. Bovenop zijn redder namelijk.

"Ik heet Piet van Dam", zei de schilder, die in het ziekenhuis naast zijn bed zat toen de ondernemer weer bij kennis kwam. "Ik ben u eeuwig dankbaar en mijn vrouw is toevallig toverfee, dus wat kunnen we voor u doen?"

"Niets", antwoordde de ondernemer, ondanks de snerpende pijn in z'n hoofd. "Ik ben blij dat jij gezond bent, maar de zaken gaan slecht en toevallig was ik zelf net van plan er een eind aan te maken. Dus laat dat maar zo."

"Komt niks van in", zei Piet en fluisterde even met de, een tikje uitdagend geklede, maar beeldschone nimf die naast hem zat. "Als u hier weg mag, dan staan er in de kluis van uw kantoor drie kleine verfbusjes en één grote bus. Die moet u allemaal open maken. Eerst de drie kleine."

"En voor de zekerheid zal ik dat raam van uw kamer maar even dichtschroeven, want dát soort gedonder moet afgelopen zijn." Piet schudde hem krachtig en dus pijnlijk de hand, maar de nimf kuste fluweelzacht z'n voorhoofd, de pijn trok weg en het bezoek ook.

De dokter die even later binnen kwam, was stomverbaasd en zei: "Toen u hier arriveerde, dachten we dat u er heel erg aan toe was. Een schedelbasis, wat botbreuken en nog zo het één en ander, maar dat schijnt aardig mee te vallen. Morgen mag u naar huis."

"Je weet 't maar nooit," dacht de ondernemer de volgende dag, maakte z'n kluis open en jawel: daar stonden drie kleine verfbusjes en één grote.

In het eerste zat een visitekaartje van de allerbeste accountant van 't land. In het tweede 't kaartje van de allerbeste marketingadviseur en in het derde de naam en het adres van de allerbeste freelance personeelschef. Maar op de grote bus stond: Wachten met openen tot u met één, twee en drie klaar bent.

Intussen had de pers de gebeurtenis breed uitgemeten: "Concern-directeur redt modale schilder met gevaar voor eigen leven." PR was dus voorlopig niet meer nodig en bij de Bonden kon het bedrijf al helemaal niet meer stuk. Mede als gevolg van die publiciteit zaten de accountant, de marketingadviseur en de personeelschef reeds de derde dag aan tafel.

"Tegen die gewiste data en de gevolgschade was u verzekerd", sprak de accountant. "Dat staat in de kleine lettertjes. Verder heeft de belasting de laatste jaren veel te veel gekregen omdat de boekhouder natuurlijk geen controle wilde. Dus dat zullen we 's even terug halen. En dan hebt u nogal wat subsidie tegoed vanwege al die milieuvoorzieningen. Bij elkaar minstens een paar miljoen, schat ik. En dan zal ik meteen even de banken de oren wassen, want die hebben niet mee gedacht (behalve richting Bahama's) en er zal wel best nogal wat geïnvesteerd moeten worden." De accountant verdween.

"Zeker vijf van uw producten zijn òf te goed òf veel te goedkoop", vervolgde de marketingadviseur. Daar maken we topmerken van met een selectieve distributie. Status mag geld kosten. Gemiddeld tien keer de werkelijke prijs schat ik zo. De huidige generatie koopt niet anders. Of anders niet... Going up with the Jones, noemden we dat vroeger. En pakweg tien jaar later: zo stom als een krokodil koopt wat de buurman wil. Dàt is inmiddels de generatie die vandaag bezig is om de AUDI af te betalen waar-ie morgen misschien in rijdt." Ook de marketingadviseur nam afscheid teneinde weer een gigantisch marktsegment bij de welvaartsneus te nemen.

"Tja," sprak de personeelschef, "dan ga ik ook maar eens aan 't werk. Hier iemand weg, daar iemand erbij en dan flink motiveren. Zo gaat dat altijd. O ja, no cure no pay hoor, en even goeie vrinden. Maar waarom neemt u de rest van de week niet eens vrij? Initiatieven nemen en leiding geven, dat is úw aandeel en daarvoor moet iemand nu eenmaal goed uitgerust zijn! De komende dagen doen wìj 't wel even."

De ondernemer ging maar vissen. Dat had-ie tenslotte in 25 jaar niet meer gedaan. En in z'n bootje dacht-ie eindelijk weer eens na over de prioriteiten van 't leven.

Aan 't eind van het jaar was er alweer een dikke winst, want goeie adviseurs verdienen zichzelf altijd terug. Anders beginnen ze er niet aan. En 't lukt hen niet alleen omdat ze hun vak verstaan, maar ook doordat ze de juiste mensen kennen. "Netwerken" heet dat tegenwoordig.

Bij een eenzaam glas champagne maar als eerste daad van het nieuwe jaar, opende de ondernemer nieuwsgierig de laatste verfbus en vond een Delftsblauw tegeltje met de tekst: wat gij graag wilt dat ù geschiedt, doe dat zelf, want een ander doet 't niet.

Hij trok de stoute schoenen aan, zocht Piet van Dam weer op, die gelukkig nog een schoonzuster bleek te hebben en vroeg haar ten huwelijk. Vervolgens verkocht hij al z'n aandelen, liet een huis bouwen aan de Costa en hield, ondanks de belasting, toch nog aardig wat over.

En als u een probleem hebt, bel 'm dan gerust! Hij is nu één van de beste crisismanagers van Europa, want hij heeft 't immers zèlf allemaal meegemaakt?

Maar wat z'n vrouw allemaal tovert, dat houden die twee lekker voor zichzelf...