Schrijver om den Brode

Als het hem zo uitkwam dan zei mijn vroegere baas, leermeester en vriend Paul Bauduin: "Wij schrijven wat een ander zou wìllen schrijven, maar zelf niet kan". 
Paul zou nu 126 zijn geweest en heeft dus alleen de uitvinding van de computer nog meegemaakt. Op 7 juli 1975 emigreerde hij naar de VS. Waarom? Omdat de Koude Oorlog toen op z'n heetst was en hij niet ook nog een atoombom op zijn kop wou krijgen. In de Tweede Wereldoorlog had hij de Birmaspoorweg overleefd en dat zegt mijn generatie en de volgende genoeg. Vraag maar op 5 mei…

Wij organiseerden een surprise party ter gelegenheid van Paul z'n vertrek op een unieke locatie aan de Vecht tussen Loenen en Vreeland. In mijn kantoor annex woonhuis dus. Zie foto. Aanwezigen? Oud medewerk(st)ers, waaronder intussen zo'n dertig procent zelfstandige ondernemers. Paul hield niet van ja-knikkers en dan hou je niet veel anders over dan initiatiefnemers.

In de Grote Zaal hielden zo'n 80 genodigden zich muisstil. Wij gunden hem slechts enkele minuten om te bekomen, want het protocol dwong Eric Bijvoet - toen al een Bomans-achtige Audiovisual Producent - om zijn zijn goed voorbereide welkomst speech van circa 10 á 15 minuten voor te dragen en hij overhandigde de 72-jarige emigrant een machtige bronzen bel met de inscriptie "Paul, gelieve even te bellen als je één of meer van ons nodig hebt".
Het tekende één van de vele van Pauls z'n kwaliteiten dat hij prompt reageerde met een dankwoord van bijna drie kwartier. Zonder dat ook maar iemand op z'n voeten stond te wiebelen. Iedereen kreeg een kleine replica van de bel "om te kunnen antwoorden".

Ik bewaar de mijne nog steeds, tezamen met het gouden Cross vulpotlood met inscriptie, dat we enkele jaren eerder hadden gekregen van Jan Bauduin. De broer van Paul en oprichter van marketing- en reclamebureau Bauduin. Destijds met een omzet van ruim 20 miljoen het achtste van bureau van Nederland. Met negen directeuren, waaronder ikzelf. Toen dertig en ruim zes miljoen aan consumer cliënten om op te passen. Als Jan en Paul het bureau toen niet hadden verkocht, dan had ik daar waarschijnlijk mijn pensioen gehaald, maar zo werkt t niet in dit leven.

Waarom ik dit verhaal hier tussen mijn schrijfsels opneem?

Omdat Paul mij genoeg zelfvertrouwen gaf om zelf te blijven schrijven. Beter dan onze eigen tekstschrijvers deelde hij mij onverhuld mede. Want subtiliteit kon je hem niet verwijten. Geleidelijk aan schreef ik zelf de teksten voor mijn deel van de klanten. Vandaar ook de titel boven dit schrijfsel.
Begin 1900 was het nog een bekend gezegde. Ik werd er ooit aan herinnerd in Blokzijl. Daar staat een oud huisje met in fraaie letters dit bord naast de deur. Maar een tekstschrijver blijft nooit alleen dàt.

In Loenen a/d Vecht schreef ik ook complete presentaties voor dia's met geluid, film en videopresentaties. Er was destijds een hopeloos gebrek aan dit soort alleskunners die konden voldoen aan de vraag van het bedrijfsleven. En zo word je dan ook nog regisseur van je eigen creaties.

Ben benieuwd of Ai ook ons uiteindelijk voorbij voorbij streeft.
Jammer dan, het was zo'n leuk vak.