Soms lijkt toeval wèl voorbestemd...
Zoals de kans krijgen om te komen wonen waar we het nu al bijna twee jaar erg naar ons zin hebben. In een aanleun-appartement bij een zorgcentrum voor ouderen. Maar we leunen niet aan-, maar er bovenop. Waardoor we dezelfde liften gebruiken, door de gemeenschappelijke ruimte lopen en langs de receptie naar buiten gaan. Of naar binnen natuurlijk. En de achterdeur naar de parkeerplaats en stadscentrum voert langs de keuken en het koffiehoekje voor wie hier werken.
Je moet wel van beton zijn als je dat allemaal onberoerd laat en je ook niet zelf al een beetje 'inburgert'.
Je ontdekt dan bovendien dat hier mensen werken van alle leeftijden, van allerlei afkomst en geloof. Met een diversiteit aan doorlopen opleidingen en ervaring. Maar ze hebben tenminste één eigenschap gemeen. En dat is bejaarde mensen zo prettig mogelijk en met liefdevolle aandacht door hun laatste levensfase heen te helpen. Dat wij - ook boven de tachtig - daar een flinke 'tik van mee hebben gekregen' moge duidelijk zijn. En daarom schrijf ik dit dan ook. Het is nodig dat mèn dit weet.
Tekort aan medewerkers en medewerksters
Want zoals bijna overal in de tijd waarin we nu leven: de bejaardenzorg komt heel wat mensen tekort. Zeker niet alleen 'aan het bed', maar natuurlijk ook - en zeker zo belangrijk - in de begeleiding en bediening, voor de afwisseling, aandacht en ontspanning, in de keuken en op kantoor. Plus voor (technisch) onderhoud en het schoonhouden van kamers en andere ruimtes in het gebouw.
Van oud naar nieuw gebouw
Dit gebouw is oud. Eind 2025 is de nieuwbouw klaar. Dus dat wordt verhuizen met z'n allen. Naar een modern en aan alle wensen eisen beantwoordend complex langs de bosrand. Daar waar voorheen een klooster stond. Alles nieuw behalve de mensen die nu hier nog werken en wonen. Het zal wel moeten wennen.
Voor deze ene keer mogen de 'aanleuners' mee. Waaronder wij dus. Dan zijn we maar vast daar waar we in de nabije toekomst… juist ja.
Sorry Hendrik, maar dit is jouw wereld niet
Al lezend zul je wel hebben gemerkt dat we best onder de indruk zijn van wat hier gebeurt. En let wel - sorry Hendrik - dit is niet de wereld van Hendrik Groen en zijn vermakelijk geschreven dagboek plus de verfilming daarvan. Nee Hendrik, Antoine en Ria, Edward, Evert, Geert, Graeme, Leonie, Grietje en natuurlijk Eefje, hebben ons ontroerd en ook doen lachen. Maar dan op een manier alsof er een afstand zou bestaan tussen groepjes bewoners en mevrouw Stelwagen met haar personeel. Dat is niet zo!
Een afstand die er misschien een aantal decennia geleden nog was, maar nu allang niet meer is. Hier niet althans. En mevrouw Stelwagen lijkt mij verzonnen ter meerdere glorie van het amusement. Iederéén heeft hier wat te zeggen. Zolang het maar binnen de sfeer van samenwerken blijft.
Werken in de zorg voor en met oma's en opa's? Want daar gaat het in feite om.
Onze bewoners waren nog niet zo lang geleden gewone burgers die uitstekend voor anderen en zichzelf konden zorgen. Het is heel erg moeilijk om die zelfstandigheid uiteindelijk uit handen te moeten geven. En er geen 'mantelzorg' is, of als die niet het meer aan kan. Om dan voor dat laatste stuk van je leven ook nog je vertrouwde omgeving te moeten verlaten, dat vraagt om begrip voor- en hulp bij die situatie.
Dat is belangrijk om te weten als je overweegt om in de Bejaardenzorg te komen werken. Misschien wil je direct een baan of anders eerst een opleiding volgen. Je kunt ook denken aan een proefperiode. Wellicht wil je eerst zelf wel eens ontdekken of je er geschikt voor bent en het naar je zin zult hebben. Daarbij moet je wel bedenken: als dat zo is dan laat het je niet meer los.
O ja, als je iemand wilt spreken of zelfs een afspraak zou willen maken, bel dan (088) 000 52 00 en vraag naar Gudula. (Spreek uit Goedoela). En met name naar Dorinde of Claudia. Dat zijn hier de 'local managers'. Als die er allebei niet zijn dan zal de centraliste vragen of één van hen je kan terugbellen. Succes!
