Weerzinwekkend

Dit onverkorte en ongewijzigde artikel schreef ik in november 2002. Naar aanleiding van bijgaande foto die nu helaas weer actueel is. Dat geldt in mindere mate voor de eerste alinea. Hoewel die naar Hamas verwijst en dus ook de situatie van 23 jaar geleden weergeeft.

Beste Jorien,

Herinner je je die foto van die Palestijnse 'zelfmoordbaby? Dat was al behoorlijk schokkend. Volwassenen, die een kind... een baby eigenlijk nog... volhangen met explosieven. Een misselijke propagandastunt waarmee de beschermelingen van mevrouw Duisenberg kennelijk wilden aangeven: "Misschien zijn we zelfs wel bereid om zó ver te gaan".

Maar tot dusver is het gelukkig bij een propagandastunt gebleven. Van een volk waarvan ik mij nog wel kan voorstellen, dat het af en toe echt wel heel erg wanhopig is. En zich door de hele wereld in de steek gelaten voelt. En onderdrukt door hun eigen fanatici, die de enige oplossing -vrede met Israël- in de weg staan. En arm doordat de toestand hen niet toestaat geld te verdienen.

Maar als je de boodschap van de foto tot je laat doordringen, dan lopen de rillingen ècht over je rug. Niet alleen omdat het in ons eigen rijke en in vrede(?) levende landje gebeurt. Nee, omdat het een kleuter betreft die zèlf al een weerzinwekkend fanatieke haat uitstraalt. Dit kan hij niet acteren. Dit is ècht. Al weet hij nog niet wat hij doet, hij is ermee geïnfecteerd. De kans dat deze ziekte ooit nog geneest, is maar klein.

Hij leert in pakweg z'n derde of vierde jaar al een haat te koesteren, die niemand zou moeten voelen. Hij heeft z'n melktandjes nog... Hij hoort met Lego te spelen. En naar de nieuwe Pipo te kijken. Dus waarom doet hij dit? Om het spelen van een spel. Een spel dat miljoenen mensen (ook mijzelf) tot vóór deze foto geweldig heeft vermaakt.

Maar voor deze kleuter is het kennelijk al oorlog voordat hij weet wat oorlog is. Nooit is het gelijk van Rinus Michels zo onbarmhartig bewezen. Z'n broers, misschien z'n vader, wellicht z'n ooms moeten dit kind ermee hebben besmet. Want hij imiteert slechts wie hem 't meest nabij staan. Z'n handje is nog te mollig om het vingertje helemaal recht te kunnen krijgen. Toch is die haat er al. En óók de emotie. Dit zal hij niet meer kwijtraken.

Als er meer zijn zoals hij, dan zijn we de komende 20 à 30 jaar absoluut nog niet af van zinloos geweld. Nee, dan kunnen we doen wat we willen, maar toch zullen er nog heel veel slachtoffers zinloos de dood of de invaliditeit vinden. Dat is een angstige, weerzinwekkende gedachte!

En jij Jorien, of Michel, of Harry kunnen daar niets meer aan doen. Nog veel erger wordt het indien je je oprecht de vraag durft te stellen hoe je zèlf zou zijn geweest als je nìet in het 'harmoniemodel' van kort na de oorlog was opgegroeid. Als je vader (die vrijwel nooit sloeg) je geen oplawaai had verkocht voor die ene keer dat je gevochten had.

Om je iets te laten voelen "van hoe het is als je zèlf klappen krijgt". Maar als je daarentegen door je broers, je vrienden en misschien ook wel door je vader had leren haten zoals dìt kind al haat wat hij nog niet eens kent...

Wat deze kleuter nog slechts lijkt te missen, is een half mensenleven, een spuuglok en een rechthoekig snorretje!

Het is eng. Doodeng!

Dan maar liever géén voetbal meer?