Wie jonger is, kan zich nooit indenken hoe het is om écht oud te zijn

Waar ik mij - zelf ook al boven de tachtig - nog maar af en toe tussen bevind, is een generatie van oude mensen in alle stadia van breekbaarheid. Op weg naar een onontkoombaar uiteinde. Vergetelheid. Misschien is dat nog het allerergste: te moeten verdwijnen alsof je er nooit bent geweest. En dus ook niets hebt betekend. Maar zo is het helemáál niet.

Hier zie je ook geen BN-ers met hun Audi's, Grote Huizen en zogenaamde Status. Wat dat ook mag zijn. En wie van de bewoners hier dat nog kàn beseffen, beseft dat ook. Maar wat ze altijd weer vergeten is dat die anderen daarbuiten ooit ook van hen afhankelijk waren. Omdat zij hun werk deden.

Zelfs in een oorlog zijn het niet de generaals die de risico's lopen. En de ontberingen doorstaan. Dat doen mensen zoals hier. Zo was het ook in hun leven van voorheen. Niet alleen samen met vrouw en kinderen. Zonder hun generatie zou er nooit een samenleving zijn geweest.

Dat is moeilijk te geloven als je hier zo om je heen kijkt en alleen maar het breekbare restant ziet van wat nog niet zo lang geleden sterke mannen en vrouwen waren. Met kracht, gezag en opofferings' bereidheid. Ze deden er wel degelijk toe. Nòg trouwens. Voor wie hen liefhebben.

Bovendien weten ze (we) ook donders goed dat het laatste stukje ook nog eens onvoorstelbaar zwaar kan worden. Als het dat al niet is. Je realiseren dat jou hetzelfde over korte of wat langere tijd ook gaat overkomen. Dat zou aanvoelen als uitstoting en een onverdiend zwaar vonnis.

Ware het niet dat de zorgverleners en hun collega's die hier werken voor niets anders hebben gekozen. Ze worden stuk voor stuk gedreven door hun ingebouwde opdracht om te verzorgen en door hun roeping om dit vol te kunnen houden. Ze vinden het zo vanzelfsprekend dat ze dit zelf niet beseffen.

Het zijn geen 'werkenden' die dit er even bij doen om der wille van een inkomen. Die morgen in een fabriek of op een kantoor zouden kunnen binnenlopen als dat hem of haar beter uitkomt. Dit werk geeft hen de voldoening zonder welke ze niet zouden kunnen leven. En bij dat verzorgen alleen blijft het niet.

Ze doen en verzinnen ook al wat mogelijk is om degenen die tegen hun wensen in van anderen afhankelijk zijn geworden, bezig te houden en te bewijzen dat het hier ook "gewoon" kan zijn. Een beetje zoals het voorheen thuis was. Zoals ook het kerstfeest vieren. Het jaarlijks hoogtepunt van warmte en huiselijke herinneringen. Want daarmee zullen we het allemaal moeten doen.

Nog even.