Op nog maar één been ga ik liever heen

In antwoord op jouw schrijven

Beste mevrouw Van Zijl,

Wat ìk je eergisteren al had willen vertellen over oud worden en oud zijn is, dat de angst voor dood zìjn sterk afneemt. In ruil voor de angst voor hoe ga ik dood. Boven de tachtig is dat nogal actueel. Dat snap je.

Zou je een been moeten missen op de veertigste, dan vecht je je kapot om zoveel mogelijk een 'normaal' leven te kunnen blijven leiden. Er bestaan zelfs protheses waarmee je wedstrijden kunt winnen. 
Of moet je er daarvan meteen twee nemen? Op onze leeftijd is dat geen dilemma meer. Althans niet bij mij in elk geval. Immers, je moet binnenkort tòch. Dus waarom niet meteen als je binnenkort toch onder zeil moet. 

 Scheelt ook aanmerkelijk in tijd en kosten. En niet zo’n beetje ook. Geen operatie, geen protese, geen verpleging, niet nog meer pijn dan je dan al hebt. 

En er komt een heel appartement vrij. Als jij het wilt zal ik een goed woordje voor je doen. Nee, niet nádat… ervoor. Mooie omgeving en toch vlakbij het centrum. Eigen parkeerplaats. 

Daarmee ontloop ik dan niet alleen een hoop gedoe in een ziekenhuisbed en bij de revalidatie, maar ik bent ook af van m’n overgebleven angst. Namelijk: HOE ga ik dood? Want de angst voor ziek zijn, hevige pijn en onmacht heeft de overhand gekregen boven het wanneer.

Om mijn nek hangt al heel lang zo'n penning met "Verboden mij te reanimeren", terwijl ik een paar decennia geleden desnoods naar zo'n AED-apparaat zou hebben gesleept. Dat dat niet kan in die situatie - als je daar onverwacht ademloos ligt te zijn dan moet zo'n ding naar jou toe en niet omgekeerd - dat snap ik ook wel, hoor. Maar het geeft de ommekeer in angst weer naarmate je ouder wordt.

Magere Hein een handje helpen door euthanasie is ook een serieus te overwegen gedachte. Dan hou je zelf de regie bijna tot in de oven. Op een dag na geloof ik. Dat moet. Want stel voor dat je toch weer wakker wordt. Die gok zal ik wel moeten nemen. Maar van voorgangers hoor je niks als anders dan goeds. Nee niet van hen zelf. Als dat achteraf nog kon was meteen alles opgelost. Ook voor wat betreft een hiernamaals wel of niet.
 
Ik doel op de ervaring van de achterblijvers en zo. Ze zeggen dat de rouwperiode korter wordt. Zul jij geen last van hebben, toch?

Met zo'n tevoren afgesproken prik met waar, wanneer en hoe laat precies, ontloop je een heleboel onbekende narigheid die je "vroeger" koste wat kost wel had willen ondergaan om als-je-blieft nog wat te mogen blijven leven, maar die nu niet meer aan de orde is.

Toegegeven: het is en blijft theorie. Veel kandidaten schijnen hun mening te herzien als het puntje bij het paaltje komt. Maar in mijn geval zie ik niet in waarom. Zoals gezegd: dan ben je meteen overal vanaf… ja ook van jou.

Ik hoor of lees het wel als je verder nog vragen hebt. 
Niet te lang mee wachten, hè. Je weet maar nooit…