Herinneringen

Als je jong bent en je kijkt vooruit dan lijkt het leven lang. En oud zijn nog eindeloos ver weg.
Als je dan eindelijk toch oud bent geworden dan is één ding zeker: het is veel te kort geweest. 
En veel te snel gegaan.
Maar van herinneringen genieten dat kan dan nog wel.
Doe dát dan! Zoveel mogelijk.
Het maakt 't laatste eindje veel minder zwaar en veel beter begaanbaar. 

Zolang ik kan terugkijken in het verleden schreeuwt de mens altijd en overal om VERANDERING.  Conclusie: met het HEDEN is nog nooit iemand gelukkig geweest. Terugkijkend wàs het geluk er wel. Maar nu is het te laat om van te genieten. 

Terug ìs geweest. Bestaat niet meer. Wat TOEN leuker was en ons gelukkig maakte is voor altijd onbereikbaar. Maar misschien kunnen we er nog wat van leren. Achteraf. Van het touwtje uit de brievenbus. De melkboer dagelijks aan de deur. Kinderen hoepelend op straat. De dienstplicht die ons kameraadschap leerde. De kerk die ons misschien niet het geloof maar wel respect, fatsoen en medemenselijkheid opdrong. Met het gezin als eenheid en hoeksteen van de samenleving.

Uit de tijd dat massacommunicatie nog leuk was en dienstplicht normaal. Er zijn inmiddels vier maanden en meer dan honderd “schrijfsels” voorbij gegaan sinds dit besluit vorm begon te krijgen.  
Dit “over mij” zou als inleiding kunnen dienen. Over het hoe en waarom. Maar een inleiding schrijf je gewoonlijk als een boek af is. Zo lang zal ik daar maar niet mee wachten, want dan ben ik er niet misschien niet meer. Eerst nog even doorgaan met wat er aan onderwerpen in me opkomt. Schrijfsels uit een veelbewogen leven. 

Er valt voorlopig wel weer genoeg te lezen...

Krasse Knarren Onderweg. 
Ofwel: Zou hij nog leven? En zij? En die ander? 

De vraag die onze generatie zich elke dag wel een keer stelt. Kenmerk van het uitsterven. 
We zijn voor de eerste keer dit jaar de BUS aan het uitproberen. Onze auto met bed en toilet. Een Camperbus dus. Hij is inmiddels weer in prima staat. CTW heeft de oliedrukregelaar van de automatsche versnelling vervangen. Hij schakelt weer onmerkbaar en rijdt als een zonnetje. 124 duizend kilometer is een schijntje voor een als bedrijfsauto bedoelde Renault Master.

En onze buren op de vorige camperplaats hebben me gisteren geleerd welke knopjes uit en aan moeten staan om de watertank bij vorst niet spontaan leeg te laten lopen. Waarvoor nogmaals dank, Pieter! We hebben onze tanden weer kunnen poetsen! Dat zijn van die bezigheden die pas belangrijk blijken als je ze even niet meer hebt.

Reisverslag? Zou kunnen. 

Misschien ga ik met dit blog wel verder als een soort van reisverslag. Het komt immers niet alle dagen voor dat onze generatie van voor de Grote Oorlog zich nog per camper onderweg bevindt… Veel bewondering blijkt ons deel. En waardering doet een mens goed. Maar laten we eerlijk zijn: in feite is dit gemotoriseerde nomadenbestaan niet anders dan het ontvluchten van des ouderdoms eentonigheid. En het regiem der alsmaar terugkerende dagindeling: opstaan, ontbijten, op gang komen tot en met het warme middageten en de rest van de dag doen of laten van wat je nog kunt. Versuffend, geestdodend en afscheid versnellend. En dat tot en met je laatste dag op aarde.

Ik mag terug kijken op twee wonderschone periodes in mijn leven. Dat is meer dan menigeen gegeven is. Te weten: een harmonieuze school- en militaire diensttijd. Gevolgd door een lange periode succesvol creatief ondernemerschap waarin geen enkele dag gelijk was aan de vorige.

Voor een juiste beeldvorming hieronder een foto van mijn kantoor met audiovisueel productiebedrijfje in Loenen aan de Vecht. In de jaren ‘70 en ‘80. Helaas is het unieke bouwwerk inmiddels afgebroken door lieden die de waarde van het verleden voor het heden en voor jullie toekomst kennelijk niet wisten in te schatten. Geld was kennelijk weer eens belangrijker!